Teken van leven uit Paramaribo!

Lieve allemaal,

Als eerste echt sorry voor de late update van mijn blog. Ik maak er denk ik maar een maandelijkse blog van in plaats van wekelijks. Van te voren dacht ik toch meer tijd over te hebben dan dat ik in werkelijkheid heb. Het is niet te beschrijven hoeveel indrukken je opdoet in een land met een totaal andere cultuur en waar je alleen elkaar kent. Deze late blog is wel een teken dat ik mij goed heb aangepast aan de Surinaamse cultuur. Alles op z’n tijd! We hebben zoveel nieuwe dingen gezien, gedaan en zoveel nieuwe mensen ontmoet. Het is voor mij heel moeilijk om jullie een indruk te geven over hoe alles hier gaat en wat we doen. Toch ga ik mijn best doen!

’s Ochtends vroeg vertrok ik met pap, mam en Jimme naar het vliegveld om Nederland voor een half jaar gedag te zeggen. Bij het vliegveld hebben we samen met de familie van Lotte nog even wat gedronken. Na het afscheid zijn we vertrokken richting het vliegtuig. Alles verliep soepel en we konden gelijk inchecken. We vlogen met SLM, dit is een Surinaamse vliegtuigmaatschappij. Lotte en ik waren dus één van de weinige blanken in het vliegtuig. In de wachtrij voor het inchecken raakten we al gelijk aan de praat met een vrouw die vroeg of we stage gingen lopen in Suriname. Eenmaal in het vliegtuig hadden we ons gesetteld in de stoeltjes. Bij de stoeltjes zat een videoscherm, hiermee kon je muziek luisteren, spelletjes spelen, films kijken, etc. Hier hebben we ons het grootste gedeelte van de vlucht mee vermaakt. In het vliegtuig begon een vrouw met drie dochters tegen ons te praten. Ze vertelde wat ze gingen doen in Suriname en nodigden ons gelijk uit voor een bruiloft. En nee niet haar eigen bruiloft, maar die van een familielid. Dit zijn wij totaal niet gewend vanuit Nederland. Stel je voor je nicht gaat trouwen en jij nodigt wildvreemde mensen uit in het vliegtuig. Toen merkten we al dat we in een heel ander cultuurtje terecht zouden komen. Naast de lieve mensen in het vliegtuig was er ook nog eens ontzettend lekker eten! The first taste of Suriname! Het was echt onwijs lekker. Daarnaast liep het personeel erg vaak rond om te vragen naar drinken. Toen we eindelijk de oceaan over waren en andere dingen konden zien dan alleen de zee, was daar dan eindelijk de mooie natuur van Suriname. We vlogen over de binnenlanden van Suriname en daar is het écht wel groen! Eenmaal geland in Paramaribo lieten we heel wat mensen voor gaan om het vliegtuig te verlaten, omdat wij onze spullen nog moesten pakken uit de laadbakken boven ons. Hier hadden we achteraf gezien wel spijt van, want bij de visum controle moesten we super lang wachten. Wij stonden namelijk achteraan in de rij. We hadden alle mensen voor laten gaan. Totaal niet tactisch dus! Thank god was onze koffer nog oké en had niemand hem per ongeluk meegenomen.

Na de vliegreis begon onze reis richting het appartement. We zouden met een taxibedrijf richting ons appartement worden gebracht. Bij het vliegveld moesten we bij een bepaald loket ons melden. Probeerde een meneertje dood leuk ons wijs te maken dat het loket waar wij moesten zijn, gesloten was. Dit was natuurlijk niet waar, die beste man wilde extra klanten. Bij het vliegveld ook onze eerste Surinaamse dollar gepind, dit was wel even schrikken. Bij ongeveer 90 euro krijg je 400 SRD. Het voelt dus alsof je erg veel geld in je portemonnee hebt. Voelde ik me toch even een momentje rijk. Het bedrag in SRD moet je dus delen door 4,55 om het bedrag in euro’s te krijgen! In Suriname werken ze vooral met cash geld. Dit was voor mij echt wel wennen, aangezien ik in Nederland bijna alles met de pin betaal. Ik merk wel dat het beter voor mij is, in Nederland stop je de pinpas erin en denk je niet na over het bedrag. Dat doe ik nu wel.

Met de goede taxi zijn we naar ons appartement gereden. We hebben anderhalf uur in de taxi gezeten. Onderweg hebben we onze ogen uit gekeken. In één woord: groen. Het is hier zo ontzettend groen. Dat was wel even wat anders dan wat wij gewend zijn in Nederland. In Nederland is alles volgebouwd en hier is zoveel natuur. Bij ons appartement werden we al opgewacht door onze huisbaas, Peter. Peter is een ontzettend lieve man die je overal bij wilt helpen. Hij heeft ons een rondleiding gegeven in ons leuke appartementje. Het heeft een woonkamer, badkamer, keuken en een slaapkamer. De foto’s die zijn bijgevoegd bij de blog geven een duidelijker beeld. Het nadeel is dat we hier in het huis alleen maar koud water hebben. En ja dit is echt koud. Onder het motto dat het goed is voor je haar neem ik dan maar genoegen met deze koude douche. Gelukkig ben ik in een warm land en kan een koude douche soms echt goddelijk zijn. Na deze rondleiding liet hij ons de rest van zijn terrein zien. Op het terrein staan twee huizen. Waarvan één huis bewoond wordt door ons en Peter. Wij wonen op de benedenverdieping van het huis en Peter woont op de bovenetage en de zolder. Achter dit huis staat nog een ander huis. In dit huis zijn losse kamers. Hier verblijven Wim, een andere vrouw en wat andere stagiaires. Wim woont nu al zeven jaar bij Peter op het terrein. Hij gaf dan ook aan dat Peter een soort vader voor hem was. De stagiaires in het huis achter ons komen en gaan. We hadden heel goed contact met de Belgische meisjes in het huis achter ons. Met hen hebben we ook al wat dingen ondernomen. We zijn uiteten geweest en hebben veel spelletjes gedaan. Helaas vertrokken zij na één week al naar het binnenland van Suriname. Over ongeveer drie weken komen zij terug in Paramaribo en gaan we samen weer leuke dingen doen. Nu zitten er twee nieuwe Nederlandse meisjes en ook daar kunnen we goed mee overweg. We willen misschien nog wat tripjes doen met hen. Naast deze twee huizen is er nog een klein hutje waar twee andere jongens verblijven. Er kan dus wel gezegd worden dat het een druk bezet terrein is! Toch is er naast deze huizen genoeg ruimte voor een mooie tuin. De tuin ziet er prachtig uit, alles is zo mooi groen. Ons huis is ook goed beschut met planten. We mochten gelijk de eerste dag mee-eten bij het huis achterop het terrein en het was heerlijk.

Het verkeer in Paramaribo is één grote chaos. Iedereen rijdt als een kip zonder kop en toetert naar Jan en alleman. Wanneer het stoplicht één seconde (ja echt één seconde) op groen staat, wordt er al getoeterd. Daarnaast rijden ze hier ook nog eens aan de andere kant van de weg. De eerste dagen was dit dus al gelijk paniek. We fietsen de eerste dag naar stage toe en al gelijk werd er vol naar ons getoeterd. Wij dachten in eerste instantie dat het aan onze slechte fietskunsten lag, maar uiteindelijk blijven we natuurlijk Bakra meisjes. Nu een maand verder zijn we redelijk gewend aan al dat getoeter om ons heen en de chaos in het verkeer. Het is hier een kwestie van voorrang nemen anders kom je er nooit. Gewoon de auto ervoor gooien, bijzondere manoeuvres gaan voor, een zebrapad is gewoon een stuk weg met witte strepen en fietsers zijn er bijna niet. De enige mensen die fietsen zijn de stagiaires en wat verdwaalde Surinamers.

In Suriname leven super veel verschillende bevolkingsgroepen. De Chinese mensen in Suriname hebben een hele straat vol gebombardeerd met winkels. Men noemt dit ook wel de Chinese winkelstraat, dat zegt genoeg. In de winkels worden we trouwens knettergek. Wanneer je een winkel binnenstapt, loopt de verkoopster gelijk de hele tijd achter je reet aan. Om gek van te worden! Wel hebben Lotte en ik ons kapot gelachen om de paspoppen hier in Suriname. Je gelooft het niet maar zelfs de paspoppen zijn naar de Surinaamse maten geproduceerd. Grote borsten en dikke billen, geweldig! De Surinamers zijn ontzettend vriendelijk en staan heel erg open voor nieuwe mensen. Ik ben wel erg geschrokken dat rijk en arm pal naast elkaar wonen. Zo kan er een landhuis naast een krotje staan. Dat is wel heel bizar om te zien!

We hebben echt onwijs veel nieuwe mensen leren kennen. Andere stagiaires, maar ook locals. Het is leuk om van de locals te horen wat je allemaal gedaan moet hebben in Suriname. Via sommige locals kunnen we ook tripjes boeken, dit gaan we zeker doen! Het zijn hele gezellige mensen en ze kennen de beste plekjes. Veel mensen hebben we ook leren kennen tijdens het uitgaan. Uitgaan doen we vooral op vrijdagavond in Touché. Dit is een club in het centrum van Paramaribo. Naast Touché heb je ook nog Havana Lounge. Dit zijn de twee bekendste clubs, vooral onder de stagiaires. Het uitgaan is hier echt gewoon te vet. In de club ontstaan gewoon dance battles, zo gaaf! Dit had ik van te voren nooit gedacht, aangezien ik het uitgaan in Nederland gewend ben. Bovendien is de muziek hier heerlijk, a la Rootie. Chill!

Ik ben natuurlijk niet alleen in Suriname om te genieten van de natuur en cultuur, maar ook om veel te leren op stage! In het kort gezegd is het Christoforus Internaat een internaat voor jongeren die met name afkomstig zijn uit het binnenland van Suriname. Zij zijn naar Paramaribo gekomen om hun kansen voor in de toekomst te vergroten. In het binnenland kennen ze namelijk alleen lagere scholen. In Paramaribo krijgen zij de kans om verder te studeren. Het is mooi om te zien dat zij die kans krijgen. De jongeren op het internaat zijn tussen de 14 en 24 jaar. Dit is best vreemd, omdat sommige jongeren ouder zijn dan dat ikzelf ben. Er zijn 36 meisjes en 46 jongens. Ondertussen heeft elke stagiaire elf mentorpupillen toegewezen gekregen, waarvan vijf meisjes en zes jongens. Het is de bedoeling dat jij je ontfermt over hen en zorgt dat ze op het rechte pad blijven. Zoals meneer Romalho namelijk zegt: ‘Sommige jongeren verliezen zich in de glamour van Parmaribo’. Het is echt top om te zien dat je steeds meer contact kan maken met de jongeren.

De eerste stagedag begon gelijk goed, NOT! Ketting eraf, band verschoven en lopend naar stage. We kwamen hierdoor een dik half uur te laat op stage aan. Godzijdank zijn we in Suriname en is alles hier gewoon chill. Meneer Romalho kwam een half uur na onze binnenkomst met ons praten alsof er niks aan de hand was. Wij blij! Op stage maakten we gelijk kennis met heel wat stagiaires. We lopen met zeven mensen stage bij het Christoforus Internaat, namelijk: Nicky, Elien, Simone, Thomas, Cherique, Lotte en ik. Het Christoforus Internaat draait op stagiaires en surveillanten. Nicky gaf ons de eerste dag gelijk een rondleiding door het internaat. Wat is dat een mooi gebouw! Het is een heel groot gebouw met daarin twee ‘vleugels’. De meisjes- en de jongensvleugel. De scheiding tussen jongens en meisjes is streng. De meisjes en de jongens hebben een aparte slaapzaal, studieruimte en wasruimte. Bij het eten mogen ze ook niet bij elkaar aan tafel zitten. Alleen in de vrije tijd mogen ze tijd met elkaar doorbrengen. De verdeling van de slaapzalen op het internaat is op z’n zachts gezegd ongelijk verdeeld. De jongens hebben één grote slaapzaal met daar alle bedden. De meisjes hebben aparte kamers met z’n viertjes.

Op het internaat werken ze met een strak programma. Zo staan de jongeren ’s ochtends om zes uur op om te ontbijten en zich klaar te maken voor school. Vervolgens gaan ze naar school tot ongeveer half twee. Rond deze tijd komen de jongeren weer binnen op het internaat. De stagiaires of surveillanten noteren dan de tijd dat de jongere terug komt. Op deze manier kunnen ze controleren of de jongere niet in de stad rondhangt maar gelijk vanuit school naar huis toe komt. Wel wordt er rekening gehouden met de loopafstand naar de school. Het noteren van de tijden wordt gedaan in een schema. Hierop staan nummer, naam en de data. Elke jongere heeft namelijk een nummer. Het werken met nummers is niet mijn manier van werken. Ik wilde vanaf dag één al alle namen van de jongeren onthouden. Nu anderhalf maand later kan ik zeggen dat ik misschien zes namen niet weet, dit vind ik al een hele prestatie als je het hebt over een internaat met 82 jongeren. Nadat ze terugkomen uit school gaan ze middageten. Dit kan vaak vanaf een uur of één. Na het middageten gaan de jongeren rusten van twee tot vier uur. Vervolgens gaan ze van vier tot vijf uur studeren en van vijf tot zes uur hebben ze vrije tijd. In de vrije tijd gaan de jongeren vaak voetballen, basketballen, judoën, naar de winkel of andere dingen doen. Na de vrije tijd doen de jongeren hun klusjes tot ongeveer zeven uur. Om kwart over zeven gaan ze eten en om acht uur beginnen ze met hun huiswerk tot tien uur. Al deze tijden worden aangegeven met een bel. Deze bel moeten we twee keer luiden bij etenstijd, bij studietijd, bij vrije tijd en bij het avondeten. Er is ook nog een kleinere bel waarmee we de jongeren wakker moeten maken na hun rusttijd. Persoonlijk maak ik de jongeren liever wakker met een hand op hun schouder dan een dikke bel bij hun oor. De jongeren op het internaat zijn geweldig! We leren ze steeds beter kennen en krijgen steeds meer vertrouwen. Daar doen we het voor! Afgelopen weekend hebben we een sporttoernooi georganiseerd voor meerdere internaten uit Paramaribo. Dit was ontzettend leuk om bij te wonen. Lotte en ik hadden als taak om alles in de keuken goed te laten verlopen. En wat kunnen de meiden lekker koken! De sfeer was super leuk en we zijn benieuwd naar de volgende. Hoogstwaarschijnlijk heb ik wel wat vergeten te vertellen over het internaat maar dan volgt er snel meer.

Naast onze stage hebben we al aardig wat leuke dingetjes gedaan. Zo zijn we naar Peperpot, Cabendadorp, Holi Phagwa en Paramaribo Zoo geweest. Peperpot was in één woord prachtig en het was er super groen. Met een bootje moesten we de Surinaamse rivier oversteken. Gelukkig konden onze fietsen mee op de boot, zodat we vrij waren om te gaan en te staan waar wij wilden. Aan de overkant werden we ontvangen door wat mensen die ons de weg konden wijzen naar de plantages. Met onze fiets zijn we vertrokken naar de Peperpot plantages. Onderweg hebben we duizenden foto’s gemaakt en kwamen we dus geen meter vooruit. De terugweg ging dan ook beduidend sneller. Wonder boven wonder waren we in één keer goed gefietst en kwamen we als eerste aan bij het natuurpark van Peperpot. Het was een lang pad waarlangs allerlei bomen en planten stonden. Er waren overal vlinders, hagedissen en zelfs aapjes. We zagen gewoon een wild doodshoofdaapje! Ik was op slag verliefd! Vervolgens zijn we verder gefietst om de plantages te bekijken. Dit was voor ons niet geheel duidelijk. Want hadden we de plantages over het hoofd gezien of was het waar we net voorbij fietsten? We hebben besloten er maar nogmaals heen te gaan met betere informatie.

Het tweede uitstapje was naar Cabendadorp. Hier hadden we een feest, genaamd: ‘stout in het oerwoud’. Dit klinkt fouter dan het was! We vertrokken met twee tourbusjes naar de binnenlanden van Suriname. In de bus hebben we ons optimaal vermaakt. De muziek stond hard, drank overal in de bus, mensen op de grond en een leuke groep! We kenden al wat mensen van stage, zoals Nicky en Elien. Daarnaast waren ook Mandy, Sarien en Lotte mee, zij zijn huiswerkbegeleiders bij ons op stage. Eenmaal zeiknat (helemaal onder de drank) kwamen we aan op Cabendadorp. Helaas was het donker en konden we weinig meekrijgen van de omgeving. Iedereen begon met het ophangen van hun hangmatten, maar Lotte en ik waren onvoorbereid en moesten nog een hangmat aanschaffen. Gelukkig was de tourbuschauffeur zo vriendelijk om ons een slaapplek in zijn bus aan te bieden. Dit aanbod klonk aantrekkelijker dan het was. Met een houten rug werden we de volgende dag wakker na een top feestje. ’s Ochtends konden we dan eindelijk zien hoe mooi de omgeving hier was! We hebben zelfs nog een stukje achterop de quad gezeten, wat vet! Dit gaan we zeker nog als dagtripje doen. We hebben daar nog een halve dag relaxed aan gedaan en zijn daarna vertrokken richting het centrum. Helemaal gesloopt kwamen we thuis aan.

Veel tijd om uit te brakken van ‘stout in het oerwoud’ was er niet, want die maandag was het Holi Phagwa. Dit feest was echt fucking awesome! Ik dacht dat de neonparty vet was met al die kleuren, maar men Holi is pas tof! Onderweg naar de Palmentuin kwamen we Dil tegen. Dil was mee met de trip naar het feest in het oerwoud. Hij was de chauffeur van de tourbus. Dil smeerde ons als eerste in met donker paarse poeder. Wij dachten al: ‘Nu zijn we tenminste niet meer helemaal schoon als we de Palmentuin in lopen’. Eenmaal in de Palmentuin hebben we een kraam opgezocht om hier wat kleurenpoeder te halen. Ze hadden allerlei kleuren: donker rood, donker paars, donker groen/blauw, licht blauw, knal geel, roze en oranje. Super veel keuze dus. We begonnen subtiel met twee kleuren. Gelijk na onze aankoop kwamen we Cheryl, Luis en de groep tegen. Zij waren ook in het oerwoud. Na dit poeder gevecht waren we gelijk heftig gekleurd en zaten we er helemaal onder. Lotte en ik hadden de smaak gelijk goed te pakken, dus kochten we nog gauw twee kleurtjes voor we met de groep vertrokken richting het Onafhankelijkheidsplein. Het Onafhankelijkheidsplein is nog niet eens één minuutje lopen vanaf de Palmentuin. Dus de locaties waren goed bij elkaar gezocht. Niet veel later kwamen we weer aan bij de Palmentuin voor het kopen van nieuwe poederflesjes. Dacht zo’n vrouw bij de kraam even leuk te zijn door poeder achter mijn broekje te gooien, tot drie keer toe. Wat een ellende, maar wat lachen! Wij elkaar vervolgens helemaal ondergooien met poeder, met de gedachte dat we hier een stuk knapper op zouden worden. Maar men wat keken mensen ons eng aan! ’s Avonds schrokken mensen zelfs van ons met onze witte ogen en onze donkere huid van de poeder. Eenmaal thuis na dit geweldige feest wachtte ons nog de taak om onszelf schoon te krijgen. Dit heeft ons zeker drie uur, veel make-up doekjes, een lange douche, een schuurspons, wasmiddel, afwasmiddel en cif gekost tot we iets schoner waren. Helaas kreeg ik mijn paarse billen niet schoon, wat zal die vrouw achter die kraam lachen. Daarnaast loop ik nu nog steeds met wat roze kleurtjes in mijn haar, prachtig!
Afgelopen week zijn Lotte en ik naar de Paramaribo Zoo geweest. Dit is wel even een andere dierentuin dan wij gewend zijn in Nederland. Het zijn vooral apen en vogels. Het ontbreekt aan neushoorns, olifanten, giraffen en zo’n beetje alle andere dieren in de dierentuin van Nederland. Wel hadden ze twee tijgers, een ezel en een paard. Ze hadden er zelfs kippen, dacht ik even in de dierentuin te zijn in plaats van de kinderboerderij. Wel lachen om te zien dat het er hier zo anders uit ziet. Wel hebben we super veel mooie foto’s kunnen maken, omdat er niet echt hekken staan om de kooien. Je kan dus zo de camera door de tralies steken om een mooie foto te maken zonder die balken ervoor.

De foto’s zijn echt top geworden, dit zal jullie een beter beeld geven van al mijn verhalen! Verhalen zeggen veel maar de foto’s nog zoveel meer. Alles wat ik vergeten ben om te vertellen, zal ik in mijn volgende blog zetten.

Het voelt nog steeds heel onwerkelijk dat ik een heel eind van jullie in Nederland vandaan zit! Toch voelt ons appartementje wel heel erg als ons thuis en voelt Paramaribo ook erg vertrouwd. We gaan nog super veel leuke dingen doen, zoals: Apiapaati, White Beach, Galibi, Jeep Safari, Quad, etc. Dus er is genoeg te vertellen voor de volgende blog. Ik zal mijn best doen om de volgende blog op tijd te schrijven en mij meer te houden aan de Nederlandse cultuur! Nu is het tijd om te slapen want morgen vertrekken we voor vier dagen naar Witsanti. Hier gaan we een project draaien vanuit onze stage. Eindelijk slapen in onze nieuwe hangmatten!

I LOVE SU!

Heel veel liefs en een dikke kus uit het o zo mooie Paramaribo,

Karly